Čuveni strip Neila Gaimena je konačno (ali baš baš konačno, jer pokušavaju da ga snime već decenijama) dobio svoju televizijsku varijantu.
I bilo da vam se dopada ili ne, ovo je serija koju je prethodnog vikenda cijeli svijet gledao.
“The Sandman”, uz grafičku novelu “Watchman” Alana Moorea, dugo je važio za strip koji je gotovo nemoguće snimiti.
Onda je Zack Snyder snimio film, dekonstrukciju superherojske priče, i iako je vjerno preslikao većinu materijala, nije uhvatio poentu stripa, prenosi Danas.rs.
Početna zamisao
Tek će kasnije Damon Lindelof sa serijom “Watchman” uspjeti da ispriča svoju verziju priče, oslanjajući se na početnu zamisao.
Zbog svih ovakvih verzija čitanja kompleksnog materijala, “The Sandman” je godinama neuspješno razvijana priča.
Prvo je odbačen od strane Hollywood jer je prekompleksan da bi se samo u jednom filmu bavio ovom rasplinutom i eteričnom pričom, dok sa druge strane, televizija bi mogla da obradi sve, ali treba velika produkcija, sa još više uloženih para.
E, tu onda dolazi Netflix koji je više puta u prošlosti dokazao da ima para za bacanje.
David Goyer, čovjek koji uništi sve što dotakne, ako pitate mnoge fanove stripova, preuzeo je ulogu glavnokomandujećeg scenariste, ali ipak je Neil Gaimen uspio da zadrži dirigentsku palicu producenta koji prati šta se dešava sa njegovim likovima.
Zauzvrat dobili smo sezonu koja dosta verno preslikava prva dva izdanja stripa. Sa tim vjernim slikanjem dobijamo, kao svojevremeno kod Snajderovih "Watchmana" i dobro i loše. Ali, krenimo od početka.
Priča prati zamišljeni svijet bića većih od bogova, odnosno centralnog lika koji ide pod imenom Dream iliti San iliti Morpheus (Tom Sturidge).
Kontroliše snove
On kontroliše snove svih ljudi, i one lijepe i košmare, u najpojednostavljenijem objašnjenju. Serija počinje negdje s kraja 19. vijeka kad otac (Charles Dance), želeći da ulovi Smrt (zamkom za “Smrtove” naravno) uhvati Sna, i drži ga nekih stotinjak godina u kavezu, tražeći od njega vječni život.
Međutim, San ga tu iskulira, oslobodi se 100 godina kasnije, naravno preko snova. Pošto se oslobodi, shvata da mu je carstvo skoro razrušeno, a i da mora da povrati oruđe za rad i alat koji su mu oteli dok nije tu.
I onda kao u nekoj narodnoj pjesmi postkosovskog ciklusa, Mili bože čuda velikoga, kad se San po zemlji dembeliji da prevrne, i zajedno sa gavranom koji priča, kreće da traži to što mu pripada, usput nalazeći se sa prijateljima ali i onima koji to nisu.
E sad, kao što vidite iz prethodnog, ovo nije ona vaša standardna priča iz stripova. Glavni lik je mudro ćutljiv i zamišljeni bijledi gotičar, koji je btw pravljen po liku Roberta Smita iz benda “The Cure”.
Oni koji nisu fanovi fantastike i magije dosta će se mučiti prvih nekoliko epizoda, jer pored pretencioznih unutrašnjih monologa, vidjet ćete i gomilu hokus pokus zapleta koji mogu da ne dopru do vas.
Plus što i vizuelno sve podsjeća na videoigre, odnosno sama radnja djeluje kao da gledate neki snimljeni dio, prije nego što uzmete džojstik u ruke i krenute da upravljate glavnim likom.
Međutim, sa četvrtom i petom epizodom stvari kreću da se popravljaju. Dvije dramski orijentisane epizode, koje mogu da stoje samostalno za sebe, bez mnogo efekata i fantazijskog mambo džamba kupuju i ovu drugu publiku.
Sat genijalnosti
Ove dvije epizode – jedan set u dajner restoranu, drugi u istom pabu u razmacima od sto godina, zaista pokazuju šta možete da uradite sa jednom pričom i jednim likom i po jednim satom genijalnosti.
Ove dvije epizode daju cijeloj seriji više emocije i veličine nego beskrajna priča koja ide tamo-vamo i u kojoj neko mnogo gestikulira rukama iz kojih izlazi magija.
Pored Sna, tu je još gomila likova sa većim i manjim moćima. Razvijanje tih likova je jedna od boljih strana same serije, i sve postane mnogo interesantnije kad cijelu priču počnete da posmatrate kao takvu u kojoj je naslovni "Sandman" samo vodič kroz paletu mnogo interesantnijih bića.
Da li zbog šarenila drugih likova ili velikog tereta na njegovim leđima, glavni glumac i njegov got emo gospodar snova je možda i jedna od slabijih karika cele serije.
Tu je Smrt (Kirby Howell-Baptiste) koja je, nasuprot uvaženom mišljenju, jako topla i draga, Lucifer u tumačenju Gwendoliy Christie koju znamo iz Game of thronesa kao moćnu Briennu, John Constantine je sad Joanna Konstantin (Jenna Coleman), dok John Dee, mentalni bolesnik koji dobija djelić moći našeg Morpheusa, sa uvijek savršenom ulogom koju tumači David Thewles, pravi tu parelelu između običnog smrtnika i bogova.
Na kraju, dobili smo sve ono što smo očekivali. U ovakvim pričama nikad nema glavnog, centralnog mišljenja. Gomila fanova je odbacila cijeli projekt mnogo prije nego što su pogledali prvi kadar. Mnogi će braniti do smrti sve vezano za ovu seriju jer osjećaju potrebu da to tako treba.
Neki će se navući po prvi put,
