Koliko često idemo na veliku nuždu može varirati od osobe do osobe. Svaki put kad jedemo, debelo crijevo se skuplja i gura hranu duž probavnog trakta. Ovaj automatski "gastro-količni refleks" izaziva oslobađanje hormona koji stvaraju nagon za obavljanjem nužde, poznatiji kao "poziv na stolicu".
Međutim, većina nas je naučila potisnuti taj poriv, što znači da je postalo uobičajeno da se ide na toalet jednom dnevno ili čak rjeđe. „Svi smo skloni biti previše zauzeti da bismo išli na WC“, kaže Martin Veysey, gastroenterolog i ljekar opće medicine sa sjedištem u bolnici u Canberri, Australija. Uobičajeno je da se često tvrdi kako jedan izmet dnevno znači dobar zdravlje crijeva. Ali u prošlosti nije bilo jasno šta je 'normalno' kada je u pitanju pražnjenje crijeva.
Jedna studija čak je sugerirala da bi se sve od jedne radnje crijeva svakih nekoliko sedmica ili mjeseci do 24 puta dnevno moglo smatrati normalnim. Međutim, zahvaljujući pionirskom radu naučnika kao što je Ken Heaton, ljekar-konzultant u Bristolskoj kraljevskoj bolnici u Velikoj Britaniji, sada imamo bolja saznanja.
Krajem 1980-ih, Heaton i njegovi kolege proveli su anketu među stanovnicima istočnog Bristola, postavljajući im prilično drsko pitanje – koliko često obavljate nuždu? Rezultati su otkrili veliku raznolikost u učestalosti pražnjenja crijeva. Iako je najčešća navika bila jedan izmet dnevno, samo 40% muškaraca i 33% žena pridržavalo se ove prakse. Neki su išli na WC manje od jednom sedmično, dok su drugi to činili tri puta dnevno. Sve u svemu, studija je zaključila da "konvencionalno normalnu funkciju crijeva ima manje od polovine populacije i da su, u ovom aspektu ljudske fiziologije, mlađe žene posebno u nepovoljnom položaju".
Ljudi koji su obavljali nuždu četiri puta sedmično imali su 1,78 puta veću vjerovatnost da umru u roku od pet godina od onih koji su išli na WC sedam puta sedmično. Uzgred, ovo nije bio jedini doprinos koji je Heaton dao nauci o stolicama. Kasnije je pomogao u osmišljavanju Bristolske skale oblika stolice, koja je, uz ilustracije, postala široko korišten praktični vodič za ljekare u dijagnosticiranju probavnih problema. Na skali se nalaze praktični opisi stolice koji variraju od "odvojenih tvrdih grudica, poput orašastih plodova" do "pahuljastih komada s neravnim ivicama".
Naučnici su možda riješili misteriju koliko često obavljamo nuždu, ali ništa ne daje odgovor na pitanje koliko često bi zapravo trebalo ići na WC. Istraživači sve više otkrivaju da je učestalost pražnjenja crijeva snažan pokazatelj zdravlja crijeva. Na primjer, studija iz 2023. godine istraživala je navike pražnjenja crijeva kod 14.573 odrasle osobe u Sjedinjenim Američkim Državama. Najčešća učestalost bila je sedam puta sedmično (50,7% ljudi), a najčešći oblik stolice bio je "kao kobasica ili zmija, glatka i mekana". Istraživači su zatim pratili učesnike više od pet godina kako bi vidjeli postoji li veza između učestalosti stolice i smrtnosti. Otkrili su da su ljudi koji su imali četiri meke stolice sedmično imali 1,78 puta veću vjerovatnost da umru u roku od pet godina od onih koji su imali sedam stolica sedmično. Rijetki defekatori također su imali 2,42 puta veću vjerovatnost da umru od raka i 2,27 puta veću vjerovatnost da umru od kardiovaskularnih bolesti.
Količina stolice također je pitanje koje zanima Šona Gibonsa, mikrobiologa sa Instituta za sistemsku biologiju u Sijetlu, SAD. Godine 2024. Gibbons je vodio studiju koja je kategorizirala 1.400 zdravih odraslih osoba u četiri grupe na osnovu njihovih toaletnih navika; konstipacija (jedno do dva pražnjenja crijeva sedmično); nisko-normalno (tri do šest pražnjenja crijeva sedmično); visoko-normalno (jedno do tri pražnjenja dnevno); i dijareja. Zatim su analizirali postoji li veza između učestalosti obavljanja nužde i mikrobioma crijeva osobe. Gibbons je otkrio da ljudi koji obavljaju nuždu jedan do tri puta dnevno imaju veći udio 'dobrih' bakterija u crijevima u odnosu na one koji rjeđe posjećuju toalet. S druge strane, Gibbons je otkrio da ljudi koji obavljaju nuždu manje od tri puta sedmično imaju veću vjerovatnost da imaju toksine u krvi koji su povezani s oboljenjima poput hronične bolesti bubrega i Alchajmerove bolesti.
