Možda postoji puno više nego što smo mislili u pojasu ledenih krhotina koji kruži vanjskim Sunčevim sistemom.
Podaci sa sonde New Horizons dok spokojno plovi kroz Kuiperov pojas upućuju na neočekivane razine čestica na kojima bi se prašina trebala razrijediti, što sugerira da se polje u obliku krafne proteže znatno dalje od Sunca nego što to pokazuju prethodne procjene.
To je najnoviji u sve većem broju dokaza da naše razumijevanje vanjskog Sunčevog sistema nije konačno – ali bi nam moglo pomoći da bolje razumijemo naš planetarni sistem i druge u široj galaksiji.
"New Horizons vrši prva direktna mjerenja međuplanetarne prašine daleko izvan Neptuna i Plutona, tako da svako promatranje može dovesti do otkrića", kaže fizičar Alex Doner sa Unverziteta Colorado Boulder.
"Ideja da smo možda otkrili prošireni Kuiperov pojas – s potpuno novom populacijom objekata koji se sudaraju i proizvode više prašine – nudi još jedan trag u rješavanju misterija najudaljenijih područja Sunčevog sistema."
Kuiperov pojas karakterizira velika gustoća stjenovitih, ledenih objekata (ledenih jer je vrlo daleko od Sunca i vrlo hladno). Ispunjeno je velikim kamenjem i patuljastim planetima i hrpom objekata koje zapravo ne možemo vidjeti jer su relativno mali, a vani je vrlo mračno. Ali prašina nam može reći dosta o tome što se događa.
Već se smatralo da je Kuiperov pojas prilično ogroman. Počinje u orbiti Neptuna, nekih 30 astronomskih jedinica od Sunca, i proteže se prema van na nepoznatu udaljenost. Međutim, smatralo se da unutarnje glavno područje nestaje na oko 50 astronomskih jedinica.
New Horizons je NASA-ina sonda lansirana kako bi istražila vanjski Sunčev sistem. Posjetio je Pluton, koji kruži oko Sunca na prosječnoj udaljenosti od 39 astronomskih jedinica, 2015. godine i nastavio dalje. U januaru 2019. proletio je pored čudnog objekta imena Arrokoth, koji kruži oko Sunca na prosječnoj udaljenosti od 44,6 astronomskih jedinica.
Od tada, između udaljenosti od 45 do 55 astronomskih jedinica, New Horizons je nastavio prikupljati podatke, marljivo ih emitirajući natrag kući na Zemlju. I pogodite šta? Njegov Venetia Burney Student Dust Counter (SDC) detektira mnogo više prašine nego što su naučnici očekivali da će biti na toj udaljenosti.
Velika gustoća prašine znači da je potrebno ili da se proizvodi dodatna prašina ili da sile sunčevog zračenja neočekivano guraju prašinu iz gušćih područja u taj prostor.
Najvjerovatniji izvor bilo kakve dodatne prašine bile bi interakcije između većih objekata – sudari, na primjer. To znači da vani mora biti dovoljno ledenih stijena da se relativno često spajaju.
Novija promatranja teleskopom počela su sugerirati da bi se unutrašnje glavno područje Kuiperovog pojasa moglo protezati čak do 80 astronomskih jedinica, što znači da je otkriće u skladu s nagovještajima da bi Kuiperov pojas mogao biti veći od očekivanog.
U vrijeme pisanja, New Horizons udaljen je više od 58 astronomskih jedinica od Sunca. Sada je u svojoj drugoj produženoj misiji, djeluje iznad početnih očekivanja i još uvijek šalje podatke kući. Znanstvenici se nadaju da će trajati barem do 100 astronomskih jedinica, a možda, ako bude sreće, i do samog ruba Sunčevog sistema, i preko 120 astronomskih jedinica.
"Ovi novi naučni rezultati New Horizonsa možda su prvi put da je neka svemirska letjelica otkrila novu populaciju tijela u našem Sunčevom sistemu", kaže astronom Alan Stern, glavni istraživač New Horizonsa na Southwest Research Institute.
"Jedva čekam da vidim koliko dalje idu ove povišene razine prašine u Kuiperovom pojasu."
Nevjerovatno otkriće objavljeno je u The Astrophysical Journal Letters.
